Ναι, είμαι περήφανη που είμαι βελανιδιά. Οι βελανιδιές είμαστε δέντρα ψηλά, αιωνόβια και το ξύλο μας πολύτιμο, βαρύ, σκληρό. Βέβαια εγώ, έχω έναν παραπάνω λόγο που είμαι περήφανη. Έχει να κάνει με μια ιστορία παλιά… Μια ιστορία που λίγοι τη γνωρίζουν. Αν θέλεις μπορώ να την μοιραστώ μαζί σου…
Η ιστορία εκτυλίχθηκε στο Μανιάκι Μεσσηνίας, στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης. Ο ηρωικός Παπαφλέσσας μαζί με μονάχα 500 περίπου συναγωνιστές αντιστάθηκε απέναντι σε περίπου 3.000 Τουρκοαιγυπτίους! Τι σθένος ψυχής, τι πάθος για λευτεριά που πρέπει να είχαν οι Έλληνες για να ξεχυθούν σε μια τόσο άνιση μάχη; Φαίνεται ότι όταν αγωνίζεται κανείς για κάτι τόσο σπουδαίο, το σώμα του κάνει για δυο, το ίδιο και η ψυχή του.
Η μάχη χάθηκε, αλλά ο ηρωισμός βρίσκει τρόπο να νικά. Γιατί είναι ο ηττημένος ήρωας αυτός που κερδίζει το σεβασμό ενός νικητή αντιήρωα. Ανάμνηση είναι ή όνειρο δεν ξέρω. Θυμάμαι το είδα και το άκουσα εγώ η ίδιa: ο Ιμπραήμ διέταξε να στήσουν όρθιο το άψυχο σώμα του Παπαφλέσσα πάνω στον κορμό μου. Δέος αισθάνθηκα, και τιμή και περηφάνια που ακούμπησε επάνω μου ένας πραγματικός ήρωας. Που μπόρεσα να τον πενθήσω μέσα στην «αγκαλιά μου».
Ο Ιμπραήμ πλησίασε. Μετά, γύρισε προς το επιτελείο του και δείχνοντας το κορμί του Παπαφλέσσα είπε «Πράγματι, αυτός ήταν ικανός και γενναίος άνθρωπος· καλύτερα θα ήταν να παθαίναμε άλλη τόση ζημιά, αλλά να τον πιάναμε ζωντανό, γιατί θα μας ήταν πολύ χρήσιμος».
Κι εγώ θυμάμαι σκέφτηκα, «ο Παπαφλέσσας χίλιες φορές πιο όμορφο θα έβλεπε τον θάνατο, παρά να γίνει κάποτε χρήσιμος σε αυτούς!»
Έτσι είναι βλέπετε οι ήρωες…
