Με λένε «Ελιά του Ναυπλίου» και βρίσκομαι έξω από τον Ιερό Ναό Γενεσίου της Θεοτόκου. Η μακραίωνη ζωή μου συνδέεται με τον Άγιο Νεομάρτυρα Αναστάσιο, τον πολιούχο του Ναυπλίου. Βλέπετε, τα έφερε έτσι η ζωή που αυτός και εγώ κάποτε «συναντηθήκαμε» σε μια στιγμή της ιστορίας, που εύκολα δεν τη ξεχνά κανείς.
Πριν πολλά-πολλά χρόνια, επί τουρκοκρατίας, ο Αναστάσιος εξαναγκάστηκε να απαρνηθεί τον Χριστιανισμό. Δεν τ’ άντεξε όμως. Μετάνιωσε αμέσως και όταν το αντιλήφθηκαν οι κατακτητές αυτός δεν το αρνήθηκε. Με γενναιότητα ομολόγησε τη χριστιανική του πίστη. Χρειαζόταν θάρρος ηρωικό η ομολογία αυτή. Κι’ αυτό γιατί ήξερε ότι μόνο μια είχε ποινή: τον θάνατο. Την 1η Φεβρουαρίου του 1655, υπέμεινε μαρτυρικό θάνατο, αργό και βασανιστικό. Ήμουν δίπλα του, βλέπετε, και το είδα με τα μάτια μου. Ώσπου στο τέλος, σωριάστηκε δίπλα μου. «Βρήκε γαλήνη», σκέφτηκα. «Μια γαλήνη και μια αέναη παρουσία και θαυμασμό στη μνήμη μου, στη μνήμη όλων».
