«Μια απλή, ωραία μουριά» θα σκεφτόταν αν με έβλεπε κάπου αλλού ένας περαστικός. Αλλά στην πατρίδα μου, την Πολιανή Μεσσηνίας, ξέρουν πως είμαι η «Μουριά του Παπαφλέσσα» με τα πιο περίεργα μυστικά! Θέλεις να τα μάθεις κι εσύ;
Παλιά, πολύ παλιά, όταν η χώρα μας δεν ήταν ελεύθερη, αλλά την κατείχαν οι Οθωμανοί, είχα έναν φίλο που όταν μεγάλωσε έγινε μεγάλος και τρανός. Ήταν ο Γρηγοράκης ο Δίκαιος, γνωστός ως Παπαφλέσσας. Μια μέρα λοιπόν ο Γρηγοράκης είχε μια φαεινή ιδέα. Ο μπέης του γειτονικού χωριού, του Δυρραχίου, έστειλε στην Πολιανή τους στρατιώτες του να του φέρουν μεγάλο μέρος της σοδειάς μας. Την ώρα που τα φορτωμένα μουλάρια του μπέη ήταν δεμένα πάνω μου, ο μικρός Γρηγόρης – επαναστάτης από τότε – έβαλε μια μεγάλη χούφτα αλογόμυγες στα οπίσθια των μουλαριών! Αυτά αφήνιασαν και όλο τους το φορτίο σωριάστηκε στο χώμα! Γέλια κάναμε από μέσα μας πολλά. Είναι που δεν γνωρίζαμε ότι, εμείς, δικαίωμα για γέλιο δεν είχαμε…
Τα αντίποινα απάνθρωπα, σκληρά. Οι στρατιώτες έδεσαν και έσερναν στο χώμα τρία μικρά παιδιά. Και με μιας, το γέλιο μας μεταμορφώθηκε σε μια θηλιά. Ένας κόμπος στο λαιμό και μια βαριά ανάμνηση. Όσοι δεν είναι λεύτεροι δεν έχουν σάρκα και οστά. Έχουνε μόνο αφεντικά. Αυτό το καταλάβαμε καλά εκείνη την ημέρα…
