Εάν έλθεις στη Δημητσάνα και έχεις όρεξη κάτω από τον ίσκιο μου να δροσιστείς, πάρε το δρόμο μέσα από το παλιό καλντερίμι και θα φτάσεις στο χωριό μου, το Παλαιοχώρι. Χρόνια πολλά μετρά κι αυτό, όπως κι εγώ. Λένε, «ο γεροπλάτανος αυτός είναι 2.000 ετών»! Δίπλα μου υπάρχει και μια μικρή πηγή, που κάποτε έδινε νερό σε όλο το χωριό. Τώρα απλά, μας κάνει συντροφιά και ομορφαίνει όλο τον τόπο. Είδες; Ακόμα και τώρα, στα βαθιά γεράματά μου κάτι θυμάμαι. Η μνήμη είναι γενναιόδωρη καμιά φορά και μας αφήνει να θυμόμαστε ιστορίες σημαντικές. Να, σαν κι αυτή που θα σου πω για το ξεσηκωμό του 1821…
Εδώ που κάθεσαι μαζεύονταν οι Παλαιαοχωρίτες και αποφάσιζαν για τη συμμετοχή τους στα Ορλωφικά το 1770. Περίεργο όνομα, ε; Τα Ορλωφικά ήταν κίνημα ανεξαρτησίας που ξεκίνησε από τους Ρώσους εναντίον των Οθωμανών. Τότε αποφάσισαν να εξεγερθούν και κάποια μέρη στην Ελλάδα, χωρίς επιτυχία όμως. Αυτό, διόλου δεν κλόνισε το πάθος τους για λευτεριά. Κάποια χρόνια μετά, εδώ ακριβώς οι Κολοκοτρωναίοι συζητούσαν με τους προεστούς του χωριού και έπαιρναν αποφάσεις για την επερχόμενη εθνεγερσία. Και εγώ τα άκουγα όλα, γιατί τα δέντρα ακούν και μιλούν… Και ένα έχω να σου πω: οι αγωνιστές αυτοί ζούσαν από το πάθος τους για λευτεριά. Ξεδιψούσαν χωρίς να πιουν νερό και χόρταιναν χωρίς να τρώνε μπουκιά. Βλέπεις το όραμα το αληθινό, μπορεί να κινήσει ακόμα και τεράστια βουνά…
