Είμαι η «Βελανδιά του Λελώνη» στο Φιλιατρά Μεσσηνίας, δίπλα στο ξωκλήσι του Άη Γιώργη. Το πώς το απέκτησα αυτό είναι μια αληθινά συγκινητική ιστορία…
Στα πολύ παλιά χρόνια, κάθε χρόνο γιορτάζαμε τον Άη Γιώργη οργανώνοντας ιππικούς αγώνες. Ο αγωνιστής Πανάγος Λελώνης δεν είχε αντίπαλο πάνω στο άλογο, πάντα έβγαινε πρώτος! Οι Οθωμανοί θύμωναν που πάντα τους νικούσε! Η επόμενή του νίκη, απείλησαν, θα ήταν και ο θάνατός του. Ο Λελώνης όμως, γνωρίζοντας την απειλή, δεν έκανε πίσω. Οπλισμένος με ηρωικό θάρρος , πήρε μέρος στους επόμενους αγώνες και νίκησε. Μια νίκη που ήξερε ότι θα την πληρώσει με την ίδια του τη ζωή…
Και όντως, τον κρέμασαν πάνω σ’ ένα απ’ τα κλαδιά μου. Πριν ξεψυχήσει, όμως, είδα την αρραβωνιαστικιά του την Κρινιώ να τρέχει προς το μέρος μου με τ’ άλογό της. Έκοψε το σχοινί και κάλπασαν μαζί μακριά για να σωθούν. Όταν κατάλαβαν ότι θα τους έπιαναν, προτίμησαν να μην πεθάνουν στα χέρια του εχθρού, αλλά να πνιγούν αγκαλιασμένοι σε μια λίμνη.
Εγώ, θλιμμένη, αλλά και περήφανη γι’ αυτούς έβλεπα να μεταφέρουν τα ξεψυχισμένα σώματά τους στο εκκλησάκι του Άη Γιώργη και να τα θάβουν κοντά μου. Οι βαθιές μου ρίζες πάντα αγκάλιαζαν με δέος και αγάπη τους λατρεμένους μου Πανάγο και Κρινιώ…
